Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No228 p4 col1.png

 I głosem pełnym współczucia zapytała:
 — Na Boga, panie Hermanie, co się panu stało?... Czy pan chory jesteś, czy masz jakie zmartwienie może?...
 — Dla czego się pani o to pyta? — powiedział Vogel.
 — Boś pan blady i zdajesz się smutnym bardzo.
 — Nie pani... zaręczam, że nic mi nie jest... nic zupełnie...
 — Tem lepiej!... bo się tak obawiałam...
 — Wdzięcznym pani za tę troskliwość — rzekł Vogel... Dziękuję pani stokrotnie...
 Walentyna zadziwiona tem sztywnem obejściem i ceremonialną mową, do jakiej niebyła przyzwyczajoną ze strony kasyera, spojrzała nań, ale o nic się więcej nie zapytała.
 Niewierzyła zaprzeczeniu Hermana, skoro jednak ukrywał coś przed nią, niemogła przecie gwałtem zdobywać jego tajemnicy.
 Obiad przeszedł smutno i cicho.
 Vogel miał minę i postawę człowieka na śmierć skazanego, zachowanie się jego grobowe smuciło Walentynę a Klarunię przerażało.
 Wdowa Rigal dostroiła się do powagi pseudo-strzeńca, i odpędzała nudy, pakując sobie po dwie porcye na talerz, i zakrapiając je licznemi kieliszkami.
 Po obiedzie Herman usiadł w kącie salonu, oparł łokcie na stoliku, głowę opuścił na ręce i siedział milczący, nieruchomy, z wzrokiem w jeden punkt utkwionym.