Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No233 p2 col2.png

 Postać jej w długim peniuarze z białej wełny, rysowała się wdzięcznie w półcieniu.
 Twarzyczki nie było widać, ale było słychać nierówny oddech piersi wzburzonej.
 Od czasu do czasu przykładała rączkę to do głowy to do serca.
 W ogrodzie, w alei kasztanowej, śpiewała mała Klarunia głosem świeżym, cieniutkim, śpiewkę jakąś dziecinną.
 Zapukano do drzwi z lekka.
 Walentyna zadrżała.
 Powtórzono pukanie.
 — To ja, proszę pani... Marieta... — odezwała się służąca.
 — Możesz wejść... — odparła pani Vogel.
 Drzwi się otworzyły.
 — Jakto!... — zawołała Marieta — pani siedzi bez światła!... To niewesołe wcale... Na miejscu pani, bałabym się okrutnie... Czy pani każe zapalić lampę, czy świece?...
 — Nie, nie potrzeba... Czego chcesz, Marieto?...
 — Przyszłam się zapytać, czy można podawać do stołu...
 — Nie jeszcze, moja kochana, bo pan jeszcze nie powrócił...
 — Ale to już dziewiąta, a nawet więcej trochę... Od dwóch godzin wszystko gotowe... Już teraz obiad wart nie wiele... a wkrótce na nic się nie przyda...
 — Co to szkodzi?... Jakiś nieprzewidziany