Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No246 part2.png

 Potem głosem podobnym do ryku, zaczął straszliwie przeklinać.
 — Ach! to pan to zrobiłeś! i jeszcze jesteś z tego dumnym! chwalisz się! żądasz może jakiej nagrody, jakiego za to podziękowania!
 — Panie — przerwał wyniośle młody blondyn — nie żądam od pana nic!...
 — To doprawdy wielkie szczęście — odparł z wściekłością samobójca. — A więc jeżeli pan nie żądasz nic, to pytam się pana, co za cel pan miałeś spełniać ten dobry uczynek, jakie uczucie powodowało panem?...
 — Ludzkość — odparł młodzieniec.
 — Co pan powiedziałeś? — przerwał ze śmiechem gruby.
 — Ludzkość.
 — Głupie słowo bez sensu.
 — Dla pana być może, ale nie dla mnie. Ja nie mogłem patrzeć obojętnie na konanie bliźniego, nie mogłem, może bezwiednie, nie podać mu pomocy.
 — Poglądy stanowczo głupie. Uczucie ludzkości, nie nadawało panu żadnego prawa mieszania się do moich interesów.
 — Być może, że masz pan racyę, powtarzam jednak, że postąpiłem machinalnie, instynktownie, bez żadnego zgoła namysłu.