kościołom medjolańskiemu i akwilejskiemu. Jednym z pierwszych i najgłówniejszych apostołów Recji w II w. miał być niejaki Lucjusz, oddany pracom apostolskim w Chur i jego okolicach. A prócz tego miał opowiadać wiarę w Augsburgu, w Ratysbonie, a nawet w Salzburgu. Miano go przez długi czas za króla Bretonów Lucjusza, o którym mówią historycy bretońscy, a nawet sam Beda, i który miał wysłać posłów do Papieża Eleuterjusza († 193), by oświecić się należycie w nauce chrześcjańskiej. Niektórzy nawet biorą go za Lucjusza z Cyreny (Act. Apost., 13, l). Pierwszym biskupem Sabiony czyli Seben miał być męczennik Kassjan z Imoli, o którym wspominają: Prudencjusz, Ennodjusz, Grzegorz z Tours, Martylogjum Notkera, etc., którzy jednakże nie nazywają go nigdy biskupem. Prawdopodobnie przyczynił on się tylko pracą swoją do nawrócenia djecezji sebeńskiej. Umęczony był r. 304, według innych 362 albo 400. S. Lukan miał także być w V w. biskupem Sebenu, ale i to nie jest pewném, bo Brewjarz brikseneński z r. 1604 nie wspomina o nim. Że religja chrześcjańska w końcu II, w III i w IV w. była już w drugiej Recji, to stwierdza męczeństwo św. Afry (ob. Augsburgskie biskupstwo) w Augsburgu, około r. 304. Chrześcjanizm rozszerzył się w obydwóch Recjach i odniósł trjumf nad poganizmem, za panowania pierwszych cesarzy chrześcjańskich; wszakże jeszcze w drugiej półowie V w. znajdowali się tam poganie częścią krajowi, częścią pochodzący z resztek wędrujących Germanów; byli tam także i arjanie. Tym sposobem wyjaśnia się, dla czego w liście pisanym przez św. Ambrożego do Wigiljusza, biskupa trydenckiego, powiedziano jest, że w tej djecezji było jeszcze wielu pogan, z którymi katolicy kojarzyli się związkami małżeńskiemi, i dla czego Wigiljusz posłał na nawracanie pogan djakona Sisinjusza, lektora Martyrjusza i ostjarjusza Aleksandra, do Anagni, blisko Trydentu. Poganie pozabijali tych missjonarzy r. 397, a nawet potém zabili i samego Wigiljusza r. 400, kiedy ten burzył posąg Saturna w dolinie Randena. Pustelnik św. Remedjusz miał takoż pracować nad nawróceniem pogan w okolicach Anagni. Pewniejsza historja nawrócenia tych krajów do chrześcjanizmu zaczyna się od św. Walentyna, który opowiadał wiarę świętą w południowym Tyrolu, a um. r. 470 w Maïs. Od r. 454 do 482, św. Seweryn opowiadał w Künzing i w Passau, ale tu, równie jak i w Noryku, cała romańska ludność była już katolicką. Z upadkiem panowania rzymskiego, chrześcjanizm wielkie w tych okolicach poniósł szkody, ale nie zagasł zupełnie. Rzymska prowincja Noricum zostawała także w ścisłym związku z Italją, szczególniej z Akwileją, ztamtąd też i z Panonji, gdzie chrystjanizm wcześnie zakwitł, szła wiara do Noryku. Do Lorch, nad Enns, przyniósł Ewangelję św. Maksymiljan, którego poczytują za pierwszego biskupa w Lorch; pewną jest rzeczą, że w III w. bawił długi czas w Noryku przygranicznym i jeżeli nie miał stałej stolicy w Lorch, mógł być wszelako tych okolic biskupem. Umarł śmiercią męczeńską 288 r., lubo dawne kalendarze mianują go wyznawcą. Akta męczenników wspominają i o św. Florjanie, oficerze rzymskim, z czasów panowania Djoklecjana, jako apostole Noryku. Akwilin bowiem, rzymski rządca Noryku, kazał w Lorch wyszukiwać chrześcjan i 40 osadzić w więzieniu. Wówczas Florjan pospieszył do Lorch, celem umacniania chrześcjan w wierze i wysłużenia sobie korony męczeńskiej; ok. 304 r. został utopiony w Enns z kamieniem u szyi. Później,
