skiego dla nuncjusza Wincentego Bicchi, odwołanego z Lizbony, z powodu dwuznacznego postępowania; skoro Papież odmówił królowi, ten odwołał wszystkich Portugalczyków z Rzymu, zabronił wszelkich stosunków ze Stolicą Świętą, starał się przeszkodzić, by klasztory portugalskie nie posyłały do Rzymu zwykłych jałmużn, jak również wstrzymywał wysyłanie próśb do Stolicy Apostolskiej o dyspensy. Officjum też o Grzegorzu VII, którego imię już oddawna było w Martyrologjum rzymskiém, naraziło go na nieprzyjemności ze strony niektórych dworów, ponieważ w lekcjach była wzmianka o klątwie i złożeniu z tronu Henryka IV. Benedykt XIII panował 5 lat 8 miesięcy i 3 dni; um. 21 Lutego 1730 r. Podczas swego papieztwa mianował 29 kardynałów. Oddając sprawiedliwość jego cnotom, nie można pominąć tego, co niekorzystny cień rzuca na jego papieztwo, że wszystką swoją ufność położył w kardynale Mikołaju Coscia, znanym z chciwości i obłudy, i że mianował go nawet koadjutorem Benewentu. Ztąd i smutek po jego śmierci nie wyrównał radości przy jego wyborze. Chciwość kardynała Coscia nie mało szkodziła powadze Stolicy Apostolskiej, ponieważ umiał on tak rzeczy prowadzić, że jej łaski trzeba było przez niego kupować. Po śmierci Papieża, lud chciał tego kardynała rozszarpać. Klemens XII wytoczył mu proces i zamknął w zamku św. Anioła, zkąd wypuścił go dopiero Benedykt XIV, który go wygnał do Neapolu, gdzie umarł wśród worków złota, powszechną okryty pogardą. Następcą Benedykta XIII był Klemens XII. — Benedykt XIV, Prosper Wawrzyniec Lambertini, ur. w Bolonji 31 Maja 1675 r., ze starożytnej familji; w 13 r. życia przybył do Rzymu, uczęszczał do kollegjum klementyńskiego na nauki, odznaczył się szczególnie w teologji i prawie kanoniczném. Obok wielkich zdolności, miał on charakter spokojny i słodki, obyczaje czyste i szczerą pobożność. Po ukończeniu nauk, został z kolei adwokatem konsystorskim, promotorem wiary, kanonikiem teologiem u św. Piotra na Watykanie, prałatem domowym, konsultorem św. Officjum, asessorem kongregacji obrzędów, immunitatum, rezydencji biskupów i signatury gratiae. Później Klemens XI mianował go sekretarzem kongregacji obrzędów, sob. trydenckiego i rektorem uniwersytetu rzymskiego. „Sądzą, że mam trzy głowy, pisał Lambertini, do jednego ze swoich przyjaciół; na każde miejsce potrzebaby mi po jednej duszy, a moja zaledwie wystarcza do panowania nad własną moją osobą.“ Pomimo tylu zajęć urzędowych, wszystek czas wolny poświęcał nauce teologji i prawa kościelnego, obcowaniu z uczonymi, ujmując wszystkich swoją słodyczą i serdecznością. Innocenty XIII mianował go w 1722 kanonistą penitencjarji, a Benedykt XIII, ceniąc wielce jego doświadczenie i erudycję, przyzywał go do różnych kongregacji nadzwyczajnych, mianowicie w sprawie książki Quesnela; mianował go najprzód biskupem Teodozji in part., potém biskupem Ankony, a nareszcie kardynałem kapłanem. Po tej nominacji (30 Kwietnia 1728 r.), Lambertini udał się do swojej djecezji. Następca Benedykta XIII, Klemens XII przeniósł go 1731 r. w Kwietniu na stolicę arcybiskupią do miasta rodzinnego Bolonji, gdzie przebywał aż do śmierci Papieża, oddany zupełnie djecezji i umiłowanym przez siebie naukom. Owocem jego nauki są: Institutiones ecclesiasticae, czyli zbiór listów pasterskich i innych dokumentów biskupich, wielokrotnie przedrukowany i używany w innych djecezjach; następnie jego dzieło klassyczne De servorum Dei beatificatione et canonizatione, 4 tomy; Quaestiones canonicae;
