— Zapomniał ksiądz o starych służących hrabiego.
— Rzeszywiście — odrzekł ksiądz — ale to można naprawić.
— I ja zauważyłem to, lecz nie mówiłem, gdyż z posiadanej gotówki trzysta dwudziestu tysięcy franków przeznaczyłem dla nich zapisy. Rajmund Schloss i Piotr Renaud otrzymają po sto tysięcy franków każdy, pozostali resztę... Tobie zaś, kochany doktorze, nie pozostawiam pieniędzy, lecz ofiaruję ci na pamiątkę ten pierścień.
I podał doktorowi pierścień ze wspaniałym brylantem.
Wzruszony doktór nachylił się ku hrabiemu i uścisnął go.
— Dziękuję ci, mój stary przyjacielu — rzekł.
A teraz — rzekł hrabia — napiszę dwie kopie tego testamentu, z których jedną zachowam u siebie, a drugą Raul złoży u mego notaryusza w Paryżu.
Od opowiedzianych w poprzednim rozdziale wypadków upłynęło cztery miesiące i nadszedł dzień 18 stycznia 1871 r.
