Strona:Siostry bliźniaczki from Kuryer Codzienny Y1896 No25 part2.jpg

 Nagle postępujący za nim Paweł Rivat wydał jęk głuchy i padł.
 Kula armatnia strzaskała mu prawą nogę.
 Atakujące szeregi przeszły po jego ciele.
 — Janino! Janino droga! — szeptał ranny.
 Duplat, spostrzegłszy go, potrącił nogą i zawołał:
 — Zdychaj bigocie! Pójdziesz prosto do nieba, przecież cię ksiądz pobłogosławił dzisiaj.
 Głos Pawła zamarł, a odparte przez prusaków szeregi francuzkie powtórnie stratowały nogami umierającego, a może już trupa.
 Fort Mont-Valerien sypał ogniem armatnim. Na otaczającej go dolinie walczono jeszcze zawzięcie, ale los bitwy był już zdecydowany: zdobyte rano pozycye wpadły w ręce nieprzyjaciół i nadzieja połączenia się z armią prowincyonalną została straconą.
 Wojska francuzkie znowu były zwyciężone.
 Cofając się, pozostawiły na polu bitwy swych rannych, a niepodobna było zabrać ich w nocy, gdyż patrole niemieckie krążyły nieustannie.
 Około północy pruska służba sanitarna, z doktorem Blasiusem Wolffem na czele, z latarniami w rękach, zajęła się uprzątaniem rannych i trupów z pobojowiska.
 Podczas tej roboty chirurg niemiecki usłyszał nagle czyjeś wołanie:
 — Do mnie! Na pomoc! Nie zostawiajcie mnie!
 — Doktór podszedł do wołającego.
 — Francuz... gwardzista.. — szepnął nachylając się nad rannym.
 Był to Paweł Rivat, który odzyskawszy przytomność i spostrzegłszy snujących się z latarniami ludzi, wezwał ich pomocy.