Przejdź do zawartości

Biblia Gdańska/Ewangielia według Świętego Iana 12

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki


Biblia Gdańska - Nowy Testament - Ewangielia według Świętego Iana

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21


ROZDZIAŁ XII.
I. Panu Marya nogi umyła 1. 6. II. któréy przeciwko Iudaszowi Pan bronił 7 — 9. III. Biskupi Łazarza zabić chcieli 10. 11. IV. Pan wiechał do Ieruzalemu 12 — 17. V. którego lud czcił 18. 19. VI. Grekowie go pragnęli widzieć 20 — 41. VII. i w niego niektóre Książęta uwierzyły, ale go wyznać nie śmiały 42 — 50.

Tedy Iezus szóstego dnia przed wielkąnocą przyszedł do Betanii, kędy był Łazarz,[1] który był umarł, którego wzbudził od umarłych.
2. Tamże mu sprawili wieczerzą, a Marta[2] posługowała, a Łazarz był iednym z onych, którzy z nim społem u stołu siedzieli.
3. A Marya wziąwszy[3] funt maści Szpikanardowéy bardzo drogiéy, namazała nogi Iezusowe i utarła włosami swoimi nogi tego, i napełniony był on dom wonnością onéy maści.
4. Tedy rzekł ieden z uczniów iego, Iudasz, syn Symona, Iszkaryot, który go miał wydać:
5. Przeczże téy maści nie przedano za trzy sta groszy, a nie dano ubogim?
6. A to mówił, nie iżby miał pieczą o ubogich, ale iż był[4] złodzieiem, i mieszek miał, a cokolwiek włożono, nosił.
II. 7. Tedy rzekł Iezus: Zaniechay iéy; na dzień pogrzebu mego to chowała.
8. Albowiem ubogie zawsze z sobą[5] macie, ale mnie nie zawsze mieć będziecie.
9. Dowiedział się tedy lud wielki, iż tam był, i przyszli nie tylko dla Iezusa, ale téż aby Łazarza widzieli, którego[6] był wzbudził od umarłych.
III. 10. I radzili się przednieysi Kapłany, żeby i Łazarza zabili.
11. Bo wiele z Żydów dla niego odstępowali i wierzyli w Iezusa.
IV. 12. Nazaiutrz[7] wielki lud, który był przyszedł na święto, usłyszawszy, iż Iezus idzie do Ieruzalemu,
13. Nabrali[8] gałązek palmowych, i wyszli na przeciwko niemu i wołali: Hosanna! błogosławiony, który idzie[9] w imieniu Pańskiém, Król Izraelski!
14. A dostawszy Iezus oślęcia, wsiadł na nie, iako napisano iest:
15. Nie bóy się, córko[10] Syońska! oto, Król twóy idzie, siedzący na oślęciu.
16. Ale tego z przodku nie zrozumieli uczniowie iego, ale gdy był Iezus uwielbiony, tedy wspomnieli, iż to było o nim napisano, a że mu to uczynili.
17. Świadczył tedy lud, który z nim był, iż Łazarza zawołał z grobu i wzbudził go od umarłych.
V. 18. Dla tegoż téż wyszedł przeciwko niemu lud, że słyszał, iż on ten cud uczynił.
19. Tedy mówili Faryzeuszowie[11] między sobą: Widzicie, że nic nie sprawicie; oto, świat za nim poszedł.
VI. 20. A byli niektórzy Grekowie z tych, którzy przychodzili do Ieruzalemu, żeby się modlili w święto.
21. Ci tedy przyszli do Filipa, który był[12] z Betsaidy Galileyskiéy, i prosili go, mówiąc: Panie![13] chcemy Iezusa widzieć.
22. Szedł Filip i powiedział Andrzeiowi, a Andrzéy zasię i Filip powiedzieli Iezusowi.
23. A Iezus odpowiedział im, mówiąc: Przyszła godzina, aby[14] był uwielbiony Syn człowieczy.
24. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Ieźliby ziarno[15] pszeniczne wpadłszy do ziemi, nie obumarło, ono samo zostawa; lecz ieźliby obumarło, wielki pożytek przynosi.
25. Kto miłuie[16] duszę swoię, utraci ią, a kto nienawidzi duszy swoiéy na tym świecie, ku wiecznemu żywotowi strzeże iéy.
26. Ieźli mnie kto służy, niechże mię naśladuie, a gdziem[17] ia iest, tam i sługa móy będzie; a ieźli mnie[18] kto służyć będzie, uczci go oyciec móy.]
27. Terazci dusza moia[19] zatrwożona iest; i cóż rzekę? Oycze! zachoway mię od téy godziny; alemci dla tego przyszedł na tę godzinę.
28. Oycze! uwielbiy imię twoie. Przyszedł tedy głos z nieba: I uwielbiłem i ieszcze uwielbię.
29. A lud ten, który stał i słyszał, mówił: Zagrzmiało; a drudzy mówili: Anioł do niego mówił.
30. Odpowiedział Iezus i rzekł: Nie dla mnie[20] się ten głos stał, ale dla was.
31. Teraz iest[21] sąd świata tego, teraz Książę świata tego precz[22] wyrzucone będzie.
32. A ia ieźli będę[23] podwyższony od ziemi, podciągnę wszystkich do siebie.
33. (A mówił to, oznaymuiąc, iaką śmiercią miał umrzeć.)
34. Odpowiedział mu on lud: Myśmy słyszeli[24] z zakonu, iż Chrystus trwa na wieki; a iakoż ty mówisz, że musi bydź podwyższony Syn człowieczy?
35. Tedy im rzekł Iezus: Ieszcze do małego czasu iest z wami światłość; chodźcież tedy, póki światłość[25] macie, żeby was ciemności nie ogarnęły; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, kędy idzie.
36. Póki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości[26]. To powiedział Iezus, a odszedłszy schronił się od nich.
37. A choć tak wiele cudów uczynił przed nimi, przecię nie uwierzyli weń,
38. Aby się wypełniło słowo Izaiasza[27] Proroka, które powiedział: Panie! i któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Pańskie komuż iest obiawione?
39. Dla tego wierzyć nie mogli, iż ieszcze powiedział Izaiasz:
40. Zaślepił[28] oczy ich, i zatwardził serce ich, aby oczyma nie widzieli i sercem nie zrozumieli, i nie nawrócili się, abym ie uzdrowił.
41. To powiedział Izaiasz, gdy widział chwałę iego i mówił o nim.
VII. 42. Wszakże iednak i z Książąt wiele ich weń uwierzyło; ale dla Faryzeuszów nie wyznawali, aby z bożnicy nie byli[29] wyłączeni.
43. Bo umiłowali chwałę[30] ludzką więcéy, niż chwałę Bożą.
44. I wołał Iezus a mówił: Kto wierzy w mię, nie w mię wierzy, ale w onego, który mię posłał.
45. I kto[31] mię widzi, widzi onego, który mię posłał.
46. Ia światłość przyszedłem[32] na świat, aby żaden, kto wierzy w mię, w ciemnościach nie został.
47. A ieźliby kto słuchał słów moich, a nie uwierzyłby, iać go nie sądzę: bom nie przyszedł, żebym sądził[33] świat; ale żebym zbawił świat.
48. Kto mną gardzi a nieprzyimuie[34] słów moich, ma, ktoby go sądził; słowa, którem ia mówił, one go osądzą w ostateczny dzień.
49. Bom ia z siebie samego[35] nie mówił, ale ten, który mię posłał, oyciec, on mi rozkazanie dał, cobym mówić i cobym powiadać miał;
50. I wiem, że rozkazanie iego iest żywot wieczny; przetoż to, co ia wam mówię, iako mi powiedział oyciec, tak mówię.










 J 11 J 12
Biblia Gdańska
J 13