Strona:Aleksander Petöfi - Stryczek kata.djvu/10

8

 — Widziałem ją tylko.
 Ternyei cmokuął językiem, jakby chciał wymówić pogardliwie: marzycielu, biedaku!
 — Widziałem ją tylko, ciągnąłem dalej, ale widok ten wystarczył, by mi dać pewność, że mogę być albo wiekuiście szczęśliwym, albo potępieńcem na wieki?
 — Aj!
 — Nie wyśmiewaj, Baltazarze. Ta dziewczyna musi być moją żoną, albo...
 — Albo inna zostanie twoją żoną.
 — Nigdy, przysięgam.
 — Ach, mój chłopcze i ja nieraz tak przysięgałem.
 — Tem gorzej dla ciebie.
 — Mam nadzieję, że i u ciebie to nie po raz ostatni...
 — Ani słowa więcej, Baltazarze. Może i ty mówisz prawdę. Nie masz zmnienniejszego wichru nad ludzkie serce. Ale zdaje mi się, że moje jest wyjątkiem; moje uczucie jest tak świętem, że ty, jeśli już nie jako człowiek, to jako przyjaciel winieneś je uszanować.
 — Dobrze, już nie lękaj się, nie będziesz mógł o to skarżyć się na mnie... a więc owa piękność jest tak bardzo piękną?
 — Co to za piękność! mój przyjacielu, co za pełna blasku piękność! Istna gwiazda zimowego nieba!
 — Blondynka? brunetka?
 — Brunetka tak ciemna jak wieczorne zmroki.
 — Ach, to mój gust właśnie.
 — Tak? a cóż dopiero gdybyś ją zobaczył!
 — Spodziewam się, że ją zobaczę...