Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/457

 — Schowam je, dopóki mi nie będą potrzebne. Zaczekają.
 — A więc pani rozumie, czego się pani chce podjąć?
 — Rozumiem.
 Uśmiechał się teraz, i to nie gorzko ani nie smutno, ale pogodnie i z prawdziwem zadowoleniem.
 — I kiedyż zamierza pani przystąpić do pracy?
 — Przeniosę się tam jutro; a szkołę, jeśli pan sobie życzy, mogę otworzyć w przyszłym tygodniu.
 — Bardzo dobrze; niech tak będzie.
 Wstał i przeszedł przez pokój. Stanąwszy, popatrzył znów na mnie. Potrząsnął głową.
 — Co się panu we mnie nie podoba, panie Rivers? — zapytałam.
 — Pani nie zostanie długo w Morton: nie, nie!
 — Dlaczego? Na jakiej podstawie pan to mówi?
 — Czytam to w pani oczach; nie zapowiadają one utrzymania równej linji w życiu.
 — Nie jestem ambitna.
 Drgnął, usłyszawszy to słowo. Powtórzył:
 — Nie. Co panią naprowadziło na myśl o ambicji? Kto jest ambitny? Ja wiem, że ja jestem ambitny; ale jakim sposobem pani to odkryła?
 — Ja tylko o sobie mówiłam.
 — No więc, jeżeli pani nie jest ambitna, jest pani... — przerwał.
 — Jestem jaka?
 — Chciałem powiedzieć namiętna, ale możeby pani źle zrozumiała to słowo i możeby panią dotknęło. Ja przez to rozumiem, że ludzkie uczucia i sympatje potężną nad panią mają władzę. Jestem pewien, że pani nie potrafiłaby być długo zadowoloną, spędzając wolne godziny w samotności, a godziny pracy na jednostajnem zajęciu, zupełnie bez podniety. Tak jak ja nie mogę być zadowolonym — dodał z naciskiem — żyjąc tu, zagrzebany w bagnach, zduszony górami — wbrew naturze mojej, od Boga mi danej — przy zdolnościach, jakiemi mnie niebo obdarzyło, bezpożytecznie skrępowanych.