Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/78

wana, pragnęłam, ażeby wiatr wył wścieklej, ażeby zmrok zamienił się w ciemność zupełną, a gwarny zamęt w głośną wrzawę.
 Przeskakując ławki, przechodząc pod stołami, dotarłam do jednego z kominków, tam zastałam koleżankę Burns, klęczącą przed wysoką drucianą kratą. Milcząca, oderwana od wszystkiego, co się naokół działo, pochłonięta była książką, którą czytała przy niejasnem świetle węgli.
 — Czy zawsze jeszcze Rasselas? — zapytałam, zachodząc ją ztyłu.
 — Tak — odpowiedziała, — Właśnie go kończę.
 I po pięciu minutach zamknęła książkę. Byłam z tego rada. „Teraz — pomyślałam — może wyciągnę ją na rozmowę.“ Usiadłam przy niej na ziemi.
 — Jak ci na imię? — zapytałam.
 — Helena.
 — Czy zdaleka pochodzisz?
 — Pochodzę z miejscowości, dalej na północ położonej, tuż nad granicą Szkocji.
 — Czy wrócisz tam kiedy?
 — Mam nadzieję; ale nikt nie może być pewny przyszłości.
 — Musisz pragnąć opuścić Lowood?
 — Nie! Dlaczego miałabym tego pragnąć? Przysłano mnie do Lowood, ażebym zdobyła wykształcenie, i na nicby się nie zdało wracać, dopóki nie osiągnęłabym tego celu.
 — Ale ta nauczycielka, panna Scatcherd, taka okrutna dla ciebie!
 — Okrutna? Bynajmniej! Jest surowa; nie znosi moich wad.
 — A ja, gdybym była na twojem miejscu, jabym jej nie znosiła; opierałabym się jej. Gdyby mnie uderzyła tą rózgą, jabym jej z ręki wyrwała; połamałabym ją przed jej nosem.
 — Prawdopodobnie nie zrobiłabyś nic podobnego; a gdybyś to zrobiła, pan Brocklehurst wypędziłby cię ze szkoły; byłoby to wielkiem zmartwieniem dla twoich