Strona:Dzieła M. T. Cycerona tłum. Rykaczewski t. 3 Mowy.djvu/308

WSTĘP DO MOWY

ZA KWINTEM LIGARIUSZEM.

 Po bitwie Farsalskiej Pompejanie przenieśli się do Afryki, i nowe siły tam zgromadzili. Warus, dawniejszy wielkorządca tej prowincyi, wyparty na początku wojny domowej z Italii, jeszcze przed nimi usadowił się był w Afryce i objął jej rządy przez nikogo nieupoważniony. Z Warem złączył się Kw. Ligariusz, który ją sprawował z tytułem legata w niebytności prokonsula Konsidiusza. Nim jeszcze Cezar zwyciężył Pompejusza na polach Farsalskich, senat posiał był do Afryki na wielkorządcę L. Eliasza Tuberona, ale Wams jemu i synowi jego Kwintowi wylądować nie pozwolił. Caesar, de bello civili, I, 31. Tuberonowie niedopuszczeni do Afryki, popłynęli do Grecyi, złączyli się z Pompejuszem w Tessalii i walczyli przeciw Cezarowi.
 W parę lat po bitwie Farsalskiej Cezar pokonał także republikanów w Afryce pod wodzą Katona, Scypiona, króla Juby, Wara i innych patryotów. Ligariusza wziął do niewoli w Adrumecie, ale że bracia jego mu służyli, wolno go puścił (Hirtius, de bello Africano, 89), z tym zapewne warunkiem, żeby się w Italii nie pokazywał, bo Cezar był niezmiernie zagniewany na tych, którzy odnowili wojnę w Afryce.
 Chcąc jednak ugruntować swe panowanie nie mniej szablą jak łaskawością, wielu nieprzyjaciołom przebaczył, między innymi Tuberonom, chociaż przeciw niemu oręż podnieśli. W kilka miesięcy po ułaskawieniu M. Marcella, bracia Ligariusza udali się z całą rodziną i z Cyceronem do domu Cezara, upadli mu do nóg, i, lubo nie otrzymali wyraźnego pozwolenia powrotu, wyszli z niemylną nadzieją prędkiego oglądania go w Rzymie. Sam Cycero był o tem przekonany, i napisał do Ligariusza, że sprawa jego na dobrej jest drodze. Epist. fam. VI, 13, 14.
 Tymczasem młody Tubero, chcąc się zemścić na Ligariuszu za to, co go spotkało na brzegach Afryki, i wiedząc że Cezar nie ochłonął jeszcze z gniewu przeciw sprawcom wojny w tym kraju, oskarżył Ligariusza o zaciętość i upor