zwolił na to Silus skinieniem głowy. „Być także może, żeś nie dobrze zrozumiał.“ I na to kiwnął całą głową Silus, dając znać, że się zupełnie z Krassem zgadza. „Być także może, żeś nic zgoła nie słyszał, co powiadasz żeś słyszał.14 Powiedział to tak niespodziewanie, że śmiech powszechny zmieszał i odurzył świadka. Pełno u Newiusza takich żartów; znany jest następny:
„Drży mędrzec, kiedy mu zimno.“
i wiele innych.
LXXI. Często także można przeciwnikowi dowcipnie na to zezwolić, na co on nam nie zezwala. Kiedy ktoś w nieuczciwym domu zrodzony zarzucił Leliuszowi, że nie jest godnym swych przodków, odpowiedział mu Leliusz: „Ale ty godzieneś swoich. „Często także ucinkowym tonem coś śmiesznego powiedzieć można, jak M. Cyncyusz owego dnia, w którym wnosił prawo o podarkach. Kiedy K. Cento zbliżył się do niego i szyderczo zapytał: „Co też ty wnosisz, Cyncyolu?44 ten mu odpowiedział: „Żebyś odtąd, Kaju, kupował, czego ci potrzeba[1].“
Życzenia, które się ziścić nie mogą, często także są śmieszne. Tak M. Lepidus[2] leżąc na trawie, kiedy drudzy ćwiczyli się na polu Marsowem, powiedział: „Oh! czemuż tego pracą nazwać nie można!44 Dowcipnie jest także, na nalegające pytania dać ludziom zimną, przeciwną ich życzeniom odpowiedź. I tak na przykład, kiedy cenzor Lepidus odebrał Antystiuszowi Pergensowi rycerskiego konia, a jego przyjaciele głośno na to narzekali i Lepida pytali, co Antystiusz powie ojcu, jaką da przyczynę, że mu konia odjęto, on, który jest
- ↑ Trybun ludu, M. Cyncyusz Alimentus, wnosił roku 205 prawo zakazuja.ee obrońcom brać podarunki od klientów. Turnebiusz powiada, że Rzymianie nie chcąc pożyczyć o co ich proszono, mieli zwyczaj mówić: Eme, si uti vis, kup, jeśli potrzebujesz. Po przyjęciu tego prawa, Cento musiał kupować, czego potrzebował, bo nie wolno mu już było brać darów od klientów.
- ↑ M. Emiliusz Lepidus Porcyna, o którym tu mowa, jest podobno ten sam, który był konsulem 137 roku. Poniżej wymieniony Lepidus był konsulem roku 187 i 175, cenzorem 179.
