Strona:Emilka ze Srebnego Nowiu.pdf/284

najmniejszej ochoty na spowiedź nocną. Rzekła niezbyt uprzejmym tonem:
 — Co zrobiłaś?
 — Przycięłam sobie włosy na grzywkę, ciotko Elżbieto.
 — Grzywkę?
 Ciotka Elżbieta usiadła na łóżku.
 — Ale zaraz obcięłam ją doszczętnie — zawołała Emilka pośpiesznie. — Ostrzygłam włosy aż do skóry.
 — Cóż za straszydło zrobiłaś z siebie! — rzekła, krzywiąc się niemiłosiernie. — Nigdy jeszcze nie widziałam tak brzydkiej twarzy, jak twoja w tej chwili. A przytem postąpiłaś w sposób wysoce nieodpowiedni.
 Tym razem zgadzała się Emilka z ciotką Elżbietą, co niezawsze im się zdarzało.
 — Żałuję bardzo, że to zrobiłam — rzekła z błagalnem wejrzeniem.
 — Będziesz jadać kolacje w spiżarni przez cały tydzień — orzekła ciotka Elżbieta. — I nie pojedziesz ze mną w przyszłym tygodniu do wuja Olivera. Przyrzekłam, że cię zabiorę. Ale nie mogę zabrać ze sobą kogoś, kto tak wygląda.
 To było okrutne. Emilka cieszyła się bardzo na tę bytność w domu wuja Olivera. Ale najgorsze już minęło. Nogi jej zaczynały się rozgrzewać. Postanowiła zrzucić wszelki ciężar z serca, skoro już raz zaczęła się spowiadać.
 — Jeszcze coś powinnam ci wyznać, ciotko Elżbieto.

278