Strona:Harry Dickson -34- Wilkołak.pdf/10

 — Dlaczego pan, mistrzu, rzekł się tak dobrego miejsca. Prócz jelenia i sarny — inna zwierzyna do wody nie ucieka, a raczej przeciwnie — idzie w głąb lasu.
 — Masz rację. Ale nie zapominaj, że nie mamy do czynienia ze zwyczajną zwierzyną. Nasz zwierz zachowa się napewno inaczej niż każdy przeciętny.
 — Czyżby to był jakiś zwierz myślący?
 — Wilkołak jest chyba zwierzęciem myślącym, jak sądzisz?
 — Wilkołak? I pan w to wierzy, mistrzu?... Niech pan nie żartuje ze mnie.
 — Gdybym nie wierzył, nie brałbym udziału w tej obławie.
 — W tej raczej nagonce...
 — Nagonka jest na zwierzę, obława — na człowieka.
 — Czyżbyśmy szukali człowieka, a nie polowali na wilka.
 Polujemy na wilkołaka. Moim zdaniem jest to obława. Bo ten wilkołak jest napewno człowiekiem i dlatego wierzę w takiego „wilkołaka“.
 Byli we dwójkę nieco na uboczu. Najbliższe od nich stanowisko znajdowało się na odległości około 30 metrów.
 Strzelcy i naganiacze byli ze sobą w kontakcie za pomocą krótkich swistków. Na lewo od detektywów szedł Jeffries — sternik, o którym mówił kapitan Sandbury. Detektywi słyszeli go często, jak szedł, rozgarniając trawy... Od czasu do czasu świstał i Dickson mu na sygnały odpowiadał.
 — Uwaga, panie, — wołał Jeffries.. — Paw z lewej ręki. Niech sobie leci. To nie wilk!
 Piękny ptak poderwał się z gąszczu, wydał ze siebie pełny łęku krzyk na widok dwóch myśliwych i znikł w kierunku kanału. — Do zobaczenia innym razem! — skinął ku pawiowi rozbawiony Tom Wills.
 Nagonka szła w dalszym ciągu przez las już trochę rzedniejący. Słychać było stałe granie psów i nawoływania naganiaczy. Na ślad wilka czy jakiejkolwiek innej drapieżnej bestii nie udało się natrafić.
 W ten sposób nagonka przeszła siedem kilometrów. Na ósmym kilometrze zapowiedziany był postój.
 — Co to! — rzekł nagle detektyw. — Nasz sąsiad się nie odzywa!..
 Tom zaświstał w umówiony sposób. Jeffries nie reagował. Gdy Tom kilkakrotnie powtarzał sygnał — odezwał się dalszy strzelec.
 Dickson był niezadowolony.
 Wytworzyła się zbyt wieka luka w linii strzelców, tymbardziej, że psy węszą tylko bliżej środka.
 — A możebym ja zajął jego miejsce, — zaproponował Tom.
 — Teraz już za późno. Zbliżamy się do ósmego kilometra, a więc do postoju: zobaczymy gdzie się podział Jeffries.
 Detektyw i jego uczeń przybyli ostatni na wielką polanę, dzielącą las od starego zamku. Wysoka wieża, której szczyty widoczne były jeszcze z lasu, teraz wyłoniła się całkowicie z za zieleni.
 Strzelcy naganiacze szykowali się do odpoczynku. Wiązano psy i wydobywano posiłek. Powietrze było chłodne, ale rzeźkie.
 Do detektywa zbliżył się Podgers.
 — Chętniebym panów zaprosił do starego zamczyska, ale jak panowie widzą, jest to dziś tylko schronisko dla szczurów i myszy.
 Zaledwie Podgers wymówił te słowa, gdy Dickson wyczytał na jego twarzy wielkie zdumienie.
 — Brulls! — zawołał właściciel dóbr
 Człowiek w zielonej kurtce podbiegł i stanął na baczność.
 — Co to za porządki! Ktoś mieszka w zamku bez mojej wiedzy?
 Harry Dickson podszedł do Podgersa i wskazał na dym, dobywający się z za murów komina.
 — Niewątpliwie ten dym tak pana zdziwiał, — rzekł detektyw. — I ja już go widziałem. Sądziłem jednak, że ogień pod kuchnią rozpaliła służba, aby przygotować coś gorącego dla nagonki.
 — Przeciwnie, — złościł się Podgers. — Wydałem rozkaz, aby nikt przed nami nie wchodził do lasu!
 — Służba cała jest tutaj, prócz kilku ludzi, którzy zostali w DurhilI, o czym pan wie dobrze — Zaraz to sam sprawdzę, — gniewał się jeszcze ciągłe gospodarz. — Czy pójdzie pan ze mną, Mr. Dickson?
 Podgers nie przesadzał, twierdząc, że w Fire Castle mają schronisko tylko szczury i myszy. Zamek miał pewne walory architektoniczne, ale na zamieszkanie w nim nie nadawał się już zupełnie. Były to już gołe mury, zaniedbane w najwyższym stopniu i grożące zawaleniem.
 Gospodarz poprowadził swych gości przez długi korytarz. Zerwało się kilka śpiących nietoperzy, gdzieś załopotało kawka, a dzika kotka, prychając i jeżąc się opuściła kojec z małymi.
 — Nie przypominam sobie, — mówił Podgers, by tu gdzieś był przewód kominowy.
 Ziemiani szedł teraz pod górę po schodach i sapał jak lokomotywa.
 Dotarli do tarasu przy wieży, nic nie znalazłszy.
 Podgers proponował już odwrót, Harry Dickson wskazał mu miejsce na kamiennej podłodze, szczególnie błyszczące, jakby specjalnie wypolerowane.
 — Oto gdzie zapalony został ogień!
 — Tutaj? A gdzie popiół z tego ognia.
 — Ma pan rację. Wyraziłem się nie ściśle. Nikt tutaj ognia nie rozpalał. Tylko dym wzniecał.
 — Niema dymu bez ognia, — napół żartował napół irytował się Podgers.
 — Przysłowie to powstało w czasach, gdy chemia nie była jeszcze tak szeroko znana jak dzisiaj. Nietrudno wywołać dym, nie powodując prawie zupełnie ognia.
 — Ale poco operował ktoś tutaj takimi dymnymi świecami?
 — Poto, aby coś komuś zasygnalizować.
 — Sygnał? Z tego zamku? A więc ktoś nas śledzi i ktoś nas chce podejść!
 — Tak należałoby sądzić.
 — Ale kto taki?
 — Może pański sternik Jeffries mógłby nam na to coś odpowiedzieć.
 — Cóż ma Jeffries z tym wspólnego?
 — Moglibyśmy go o to zapytać, gdyby udało nam się go odnaleźć. Ale jak narazie Mr. Jeffries jest nieuchwytny. Zaginął!
 Podgers pochylił się przez parapet wieży i bacznym okiem przyglądał się ludziom na dole. Roz-