ręku władzy swego resortu i władzy Prezesa Gabinetu. Dla tej samej przyczyny, powiada prof. Barthélemy. Minister Spraw Zagranicznych powinien tylko wyjątkowo brać osobiście udział w konferencjach międzynarodowych, gdzie jego słowo angażuje kraj. W takich konferencjach zasiadać powinni pełnomocnicy, których można zdezawuować.
Odpowiedzialność Ministrów.
Jeżeli przyznajemy Naczelnikowi Państwa nie iluzoryczne, ale efektywne prawo mianowania i odwoływania Prezesa Gabinetu, a na jego wniosek, mianowania i odwoływania poszczególnych ministrów, to tem samem czynimy tych ostatnich odpowiedzialnymi przed Prezesem Gabinetu, a tegoż przed Naczelnikiem Państwa. I to jest najzupełniej słuszne i naturalne. Sprężystość akcji rządowej wymaga takiego skoncentrowania, w obu tych wypadkach, władzy w jednem ręku.
Nakładanie zaś na Rząd, jak to zwykle bywa, podwójnej odpowiedzialności, bo przed Naczelnikiem Państwa i przed ciałami ustawodawczemi, jest z jednej strony iluzoryczne, bo tych dwóch odpowiedzialności nigdy równocześnie ponosić niepodobna, a z drugiej strony jest to dla Państwa szkodliwe i niebezpieczne. Paraliżuje to władzę Rządu, który dwom panom naraz służyć nie może i prowadzi równocześnie do nadużyć ze strony Izb ustawodawczych, jak to miało u nas dotychczas miejsce. To też wziąwszy to pod uwagę, ustanawiam w moim projekcie, na sposób amerykański, odpowiedzialność Rządu wyłącznie tylko przed Naczelnikiem Państwa i uważam to za jedynie racjonalne.
Niezgodność mandatu poselskiego z funkcją ministra.
Odjęcie posłowi powołanemu na stanowisko ministra, prawa zachowania mandatu poselskiego, opiera się na dwóch podstawach zarówno logicznych. Po pierwsze zachowanie mandatu poselskiego na stanowisku ministra byłoby kumulowaniem dwóch władz w jednem ręku: ustawodawczej i wykonawczej, a to jest
