Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/234

wychodzącym właśnie z za węgła. Poznała Forta. Pochyliła głowę i starała się pobiec dalej. Wyciągnął jednak do niej rękę, tak, że chcąc nie chcąc musiała mu podać swoją. Rzuciła mu przelotne spojrzenie i rzekła:
 — Pan wie o mnie wszystko, nieprawdaż?
 Jego z natury tak szczera twarz, nabrała wyrazu skupienia, jakby chciał konno wziąć przeszkodę. — Skłamie — pomyślała z goryczą. Ale nie skłamał.
 — Tak; Leila mi powiedziała.
 Noel pomyślała znowu:
 — Teraz będzie sobie pewnie chciał wmówić, że nie jestem podła.
 — Podziwiam odwagę pani — rzekł.
 — Nie jestem wcale odważna.
 — Nigdy nie znamy samych siebie, nieprawdaż? Pani nie zechciałaby pewnie zwolnić kroku choćby na minutkę? Idę w tę samą stronę, co pani.
 — Nie wiem właściwie, dokąd idę.
 — To zupełnie tak, jak ja.
 Szli naprzód w milczeniu.
 — Mój Boże, żebym ja mógł być we Francji! — rzekł Fort niespodziewanie. — Człowiek czuje się tu dziwnie nie na miejscu.
 Serce Noel zabiło żywiej.
 Ach, żeby móc uciec — uciec od siebie samej! Jednak na myśl o dziecku opadły jej ręce.
 — Czy niema nadziei, żeby się pańska noga dała wyleczyć? — zapytała.
 — Niema.
 — To musi być okropne uczucie.
 — Tysiące ludzi uważałoby moje położenie za niezwykle szczęśliwe; i jest tak w istocie, jeżeli przyznamy, że lepiej jest żyć, niż umrzeć, co mimo mego spleenu pozostaje jednak mojem przekonaniem.
 — Jak się ma kuzynka Leila?