Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/200

 — Jakże to pięknie ze strony pani!
 Umiała każdy cios odbijać ta dziewczyna!
 — Jestem półtrzecia razy starsza od pani — ozwała się Jana — jednakże sympatyzuje z panią ogromnie. Straszną rzeczą jest brak samodzielności. Panna znów się uśmiechnęła.
 — Doprawdy, wydaje mi się, że pani radaby mi opowiedzieć o wszystkiem.
 Jak to dziecko uporczywie zmierzało do swego celu!
 — Nie jest to mój sekret. W każdym razie postaram się zrobić wszystko, co w mej mocy, gdyż uważam, że zarówno pani jak i Jon powinniście wiedzieć o wszystkiem. A teraz się pożegnam.
 — Czy pani nie zechciałaby zaczekać do powrotu ojca?
 Juna potrząsnęła głową.
 — Jak mogłabym się przeprawić na drugi brzeg rzeki?
 — Ja panią przewiozę łódką.
 — Wie pani co? — podjęła Juna impulsywnie. — Za następnym razem, gdy pani będzie w Londynie, musi mnie pani odwiedzić. Ja tam mieszkam. Wieczorami zwykle bywa u mnie młodzież. Niech pani nie myśli, że zdradzę przed ojcem jej przybycie.
 Fleur skinęła głową.
 Przyglądając się jej, jak ruchem wioseł pędziła łódkę, Juna myślała:
 — Bardzo ładna i ślicznie zbudowana. Nigdy nie myślałam, by Soames miał tak ładną córkę. Tworzyłaby z Jonem śliczną parę.
 Instynkt kojarzenia par był u Juny zawsze żywotny, mimo że w sercu jej własnem przymierał ustawicznym głodem. Stanęła na brzegu i przyglądała się Fleur, wiosłującej zpowrotem. Dziewczyna odjęła rękę od wiosła, by skinąć nią na pożegnanie; wówczas Juna z jakimś bólem w sercu poczęła iść ociężale ścieżką po-