Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/108

bił nad dachy. Polana była szeroka, lasem dookoła otoczona.
 Wysypali się chłopi naprzeciw w zdumieniu niezmiernem.
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! — pozdrowił ich biskup.
 — Na wieki wieków! — odpowiedzieli. — Kuba, a to kto?
 — Biskup.
 Poodkrywali chłopi głowy, wraz też Janosik Nędza przed szałas bacowski wyszedł.
 — Hej tam! Kto jedzie? — zapytał.
 — Biskup.
 — Biskup? Jaki? Skąd?
 — Z Tyńca! — zawołał ksiądz Pstrokoński. — Opat benedyktyński, tyniecki!
 — Witajcie! A czego szukają!
 — Janosika Nędzy Litmanowskiego.
 — Ja tu — rzekł Janosik.
 Biskup podjechał już popod szałas.
 — Proszę niech raczą. Tylko ostrożnie, bo próg wysoki, a ocap niski — zapraszał Janosik, pomagając biskupowi wysiąść. I do ludzi swoich wskazując konie i służących biskupich się zwrócił: — wziąść, jeść i pić, postawić w cieple!
 Wstąpił biskup do szałasu ponownie Pana Boga chwaląc, a z szałasu mu: „niechże bedzie“ obsiedli koło ogniska chłopi odpowiedzieli.
 — Proszę. Niech siędną — zapraszał Janosik, podając siedak samorodny, trójnożny.
 Jeść i pić przed biskupem postawiono: mięsiwo, pieczeń jelenią i wino i miód, że lepszych i w Tenczynie za panów Tenczyńskich, co w złotych strzemionach jeździli, nie pijano.