Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/159

piec, kłat z łańcuchem, stoczyli się na dół z brzękiem i łoskotem w kotlinkę.
 — Ohop! — krzyknął Krzyś z rozpaczną rezygnacją.
 Marduła wyrwał nóż z za pasa i ścisnął ciupagę, gdy nim zbiegł na dół, ozwał się przerywany głos Gałajdy:
 — Franek — — zleź — — rozewres — — żelaza — — toporzyskiem...
 Marduła zdumiał się i skoczył przed siebie.
 Tam Gałajda w potwornych swoich ramionach trzymał zawiniętego łbem i przedniemi łapami w kożuch niedźwiadka, który się szarpał jak wściekły.
 — Pilno — mówił — bo wereda — — mocna — — jak koń...
 Marduła wbił toporzysko od ciupagi między zęby oklepca poza łapą niedźwiedzia, rozważył żelazo i wtył odskoczył. W ten sposób uwolnili niedźwiadka.
 — Ej, Bartek, aleś tys chłopski chłop! — rzekł Krzyś.
 — Ani ci nie podziękował! — zaśmiał się Marduła.
 — On mi podziękował, po swojemu — odpowiedział Gałajda.
 — A gdyby cię był skaleczył? — rzekł Krzyś.
 — No to, jako chciało. Dy on nie wiedział, po co ku niemu idę.
 — Ja już myślał, Bartek, żeś ty rozum stracił.
 — E, on ta i stracił. Jeszcze się to nie wydarzyło, coby kto niedźwiedzia z oklepca ratował — rzekł Marduła.
 — Żal mi się go stało, tak jako i Kretowi tego dziewczęcia, u Toporów u Jasiców — powiedział wolno Gałajda.
 — A siłę miał? — zapytał Krzyś.
 — Malućko, a jaby go był nie dotrzymał — odparł Gałajda. — Krowę by ten już zabił, jeśliby na upartego szło!
 — No, wiesz! Toby i ciebie mógł był zabić!