Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/58

 I wepchnąwszy Łętowskiego do lochu, drzwi zatrzasnęli.
 Maciek Nowobilski zaś na mur wbiegł, powiewając białą cuchą nad głową na znak, który, jako dawny wojskowy, znał.
 Dostrzegł pułkownik Jarocki cuchę i pod mury się posunął.
 — Co chcecie? — krzyknął.
 — Za Kostkę i za Łętowskiego puścicie nas swobodnie?
 Jarocki się czerni bał, odpowiedział więc:
 — Puścimy!
 — No to ustańcie strzelać!
 Armaty ucichły.
 Kostki chłopi nie szukali. Nie chcieli mu spojrzeć w oczy. Wiedzieli, że spał. Wtenczas Maryna weszła do komnaty i ujrzała Kostkę na łożu Platemberga nad chęć snem zmorzonego.
 Wstrząsnęła go za ramię.
 Zerwał się: — Co!? Sobek z Toporami?
 — Nie — odpowiedziała Maryna. — Chłopi zamek oddali.
 — Jakto!? Co!? — krzyknął Kostka skacząc na równe nogi.
 — Kto oddał!? Gdzie Łętowski? Ustrzelon?
 — Nie, zamknięty w piwnicy!
 — Prawdę mówisz?
 — Prawdę.
 Kostka opadł na łoże.
 — Słuchajcie, jak nie wierzycie — rzekła Maryna. — Armaty cicho stoją.
 Kostka poczekał na chwilę.
 — Prawda — rzekł.
 — Szkoda was — powtórzyła Maryna.