Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/129

 Siwy mróz chodzi po tłumach, smaga wichrem i śmieje się...
 — Do mnie, do mnie plemię ludzkie. Może w pazury złapię kogo i oddam śmierci.
 Z chat, ze stodół, zewsząd — jak na odpust — płyną tłumy. Na czele ich oprawcy. Kroki ich szorstkie, ponure, pewne siebie. Z za butów sterczą krótkie batożki rzemienne: symbol ideałów...
 Jakaś posępna groza wieje od nich... Idą w okrutnym milczeniu... Nie patrzą na siebie, je no oczy utkwione mają w przeciągłym wyciu błękitu rzuconego nad czarnym borem.
 Lecz oto nagle wyciągają z chaty jakąś kobietę.
 Silne łapy omotały się o jej włosy.
 — Z mężem nie żyje... Trzeba jej pięćdziesiąt... Sąd, sąd...
 Rzucili ją nienawistnie na śnieg... Ździerają cienką spódniczynę... Raz, dwa — raz, dwa...
 Jękliwe, głuche wycie ludzkie...
 Cieszą się starce, radosna patrzy młodzież, kobiety z pod chust grubych wychylają twarze roześmiane pełnią szczęścia. „To mi sądy... Dzień sprawiedliwości nastał na grzesznice...“