Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.2.djvu/29

 Wyglądała, jak przepyszna, klasycznie piękna Meduza.
 — Ciekawa jestem, co ty nazywasz wcale niezłem mieszkaniem? — zapytała z gniewnym dąsem.
 — Osiem pokojów, z salonem i balkonem, wychodzącym na plac, ze stajnią, tudzież remizą. Do tego kompletne umeblowanie: w salonie garnitur i tapety z adamaszku, firanki, portyery z jedwabnej brokateli…
 — Ależ to jest najwyraźniej mieszkanie gubernatora…
 — Poznałaś z mojego opisu? Jutro się tam wprowadzimy.
 — Oszalałeś pan?! — krzyknęła Aranka, chwytając się za głowę palcami, zakrzywionemi nakształt orlich szponów. W tej chwili podobieństwo pięknej kobiety do Meduzy jeszcze bardziej wzrosło. — Czyż pan nie wiesz, jaką potworną plotkę świat ułożył na mój rachunek z powodu naszej znajomości z gubernatorem, a teraz, sakum-pakum, wprowadzać się chcesz do niego wraz ze mną?
 Szymon z rękami w kieszeniach przypatrywał się Arance, a na ustach jego pojawił się cyniczny uśmiech.
 „Doprawdy? — więc to nas jednak żenuje?… ”
 Myśli tej atoli nie wypowiedział głośno.
 Bawiono się nim — i on też nawzajem zapragnął pobawić się kimś.
 Nieraz mu się już udawało grać na temperamencie swojej żony, jak na klarynecie, a mało komu dana jest umiejętność zażywania nerwów kobiecych nakształt instrumentu.
 — Uspokój się, kochanie; z mieszkania tego