Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/589

zwłaszcza kiedy się chce rozmowę urozmaicić. Podejrzewała w tym rękę Filipa, który prawdopodobnie chciał swego wyznawcę, zwyczajem swym, ośmieszyć. I wyznawca popadł w panikę.
 — Niechże pan wypije, to jest dobre.
 Wypił do dna.
 W pokoju jej jak gdyby poczuł się lepiej. Milczał jeszcze i nie patrzył na nią.
 Poszukiwał czegoś oczami po ścianach, wcale nie patrzył w ogród, poszukiwał czegoś podręcznego, czego mógłby się uchwycić i zrobić z tego temat. Peszyło go to, że poszukiwanie jest widoczne.
 Być może, wstydził się już swego wybuchu. Był to — pomyślała — człowiek prawdziwie oddalony w myślach.
 — Działa pani uspokajająco — powiedział. — Ma pani spokój w sobie.
 — Dziękuję.
 — Albo rzeczywiście dała mi pani jakichś kropli uspokajających.
 — Skądże! Jest pan nieufny?
 Patrzyła z uśmiechem.
 — Jestem ufny, dopóki się nie zawiodę.
 — A ja chwilę jeszcze potem. Nie dałam kropli.
 — Chciałem panią przed czymś ostrzec — powiedział niespodziewanie.
 — Pan mnie? Przed czym?
 — Przede mną.
 Roześmiała się, ale gdy popatrzyła na niego, szybko przywróciła powagę na twarzy.
 To, co powiedział, powiedział, lecz nie był w stanie dokończyć. Angelika wydała mu się bezgranicznie prostoduszna. Przestał wierzyć w wiadomości zawarte w tym fatalnym liście. I pomyślał sobie, że bardzo dobrze się stało, iż się z tym powstrzymał, bo mógł palnąć nieprawdopodobne głupstwo.
 — Przede mną — powiedział, odwracając zamierzoną treść do góry nogami. Lecz przyszło mu na myśl, że także powiedział prawdę.
 Gatunek mebli, suknia, którą miała na sobie, gesty rąk, czystość posadzki i powietrza świadczyły o czymś wręcz nieskażonym.