Minasowicz (5) Łacno jest uciśnieniem niewinnych przytłumić. Wilk i baran — Tenże (117) Wilk i baran. — EW 35 Wilk i baranek. — BWF (5) Wilk i baran. — Jakubowski 10 Wilk i baranek (L j. w.). — Kniaźnin I, 8 Wilk i baranek. — Zabłocki IV (Napastował wilk srogi jagniąteczko młode ...). — Trembecki (74) Wilk i baranek. — Krasicki B IV, 3 Jagnię i wilki. — por. Niemcewicz I, 11 Lew i piesek. — por. Górecki (I, 124) Owca i wilki; tenże (I, 125) Szpak i wilk.
Pies, kiedy sie był przemorzył,
Na owcę tę potwarz złożył:
Pozwał ją w sąd zagajony
O jeden chleb pożyczony.
Owca, gdy przed sądem stała, 5
Ku długowi się nie znała;
Pies sobie hnet nabył świadka:
Kanię, sępu i też wilka.
Wilk rzekł: „Wiem, iż jej pożyczył
„Wzajem chleba: przy tymem był“. 10
Sęp rzekł: „Jamci na w patrzał,
„Kiedy owcy pies chleb dawał“.
A kania też poświadczyła,
Mówiąc, „iżem przy tym była“.
A gdy fałszywie świadczyli, q5
Prawą owcę zwyciężyli.
A więc sędzia tako skazał,
Jako od świadków złych słyszał,
Aby owca płatna była
A psu ten chleb zapłaciła. 20
Ale, gdy nie miała co dać,
Musiała swą wełnę przedać,
