Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/612

szenie go dusiło; zobaczywszy nareszcie Joannę, załkał na głos.
 — Córko moja ukochana!... — wyjąkał, wyciągając do niej ręce.
 — Ojcze!... ojcze... Jesteś na koniec!... Widzę cię... O, jak ja cię kocham!... mówiła Joasia, ściskając ojca.
 Bertinot całował oczy, włosy, ręce swego dziecka.
 — Bóg jest dobry!... Zlitował się nade mną... Odzyskałem nareszcie moją córkę.
 — A ja odzyskałam ojca, a szczęście to zawdzięczamy panu Włoskowi, który ocalił mi życie.
 — Czyż życie twoje było w niebezpieczeństwie? — i znów zaczął całować córkę.
 — To wypadek, drogi ojcze, w którym byłabym zginęła... a jeżeli żyję i jestem przy tobie, jemu tylko zawdzięczam.
 Bertinot osunął się do nóg Włoski, mówiąc:
 — O panie! jesteś po dwakroć dobroczyńcą moim... mnie oswobodziłeś... Joasię od śmierci uchroniłeś... Jakże ci podziękować?
 — Kochając mnie, jak gdybym był synem twoim.
 — Zamieszkam w tym domu — mówił Bertinot — będę tu miał pracę i przyszłość zapewnioną... Zostaniesz ze mną, Joasiu, wszak prawda?
 — Zrobię, jak będziesz chciał, mój ojcze... Lecz pan Włosko musiał ci powiedzieć, iż mam obowiązek do spełnienia u pani de Roncerny, powrócę jednak niedługo, ponieważ zadanie moje prawie ukończone.
 Śniadanie przeszło wesoło nad wyraz, całe popołudnie spędzili na układaniu projektów na przyszłość.