Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/198

platał swoje przemówienie cytatami z Pisma św. a Good najgorszą, jak można sobie wyobrazić, łaciną.
 Powoli czarny cień wstępował na słońce, a z otaczających nas i gromadzących się tłumów wybiegały głuche okrzyki przerażenia.
 — Patrz, królu! patrz Gagoolo! patrzajcie wy, wodzowie, mężowie i niewiasty i przekonajcie się, czy biali ludzie z gwiazdy dotrzymują słowa, czy są kłamcami!
 — Słońce się zaciemnia, za chwilę nad tym krajem rozciągnie się noc ciemna... noc w samo południe. Żądaliście znaku, macie go. Zagaśnij o słońce, ty lampo błyszcząca! dumne serca skrusz na proch, w ciemnościach zatrać ten świat!
 Okrzyk zgrozy roległ się wśród tłumów. — Jedni stali skamieniali z przerażenia, inni z płaczem rzucali się na kolana. Król zaś siedział milczący, a ciemna twarz jego okrywała się bladością. Jedna Gagoola nie straciła odwagi.
 — To przejdzie — wołała — widywałam już to samo. Człowiek nie może zagasić słońca. Nie bójcie się, cień minie.
 — Poczekaj, a zobaczysz — odparłem podskakując rozgorączkowany.
 — Good — wołałem do kapitana — ja już nie wiem, co dalej gadać. Na ciebie kolej.