Przejdź do zawartości

Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/190

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

uczęszczał w Wilnie, 1822 r. wydał pierwszy tom poezyi (ballady i romanse). Po wykryciu związku Filaretów zostaje osadzony w więzieniu, a w rok później opuszcza na zawsze Wilno i wyjeżdża do Petersburga. W Odessie pisze »Sonety Krymskie« i »Wallenroda«, w Paryżu — »Księgi Narodu i Pielgrzymstwa« i »Pana Tadeusza«. 1839 r. zastaje mianowany profesorem lit. łacińskiej w Lozannie, a 1840 r. — profesorem języków i lit. słowiańskich w paryskiem »College de France«. Po wybuchu wojny wschodniej wyjeżdża do Konstantynopola. Zaraża się cholerą i umiera 26 września 1856 roku.


JÓZEF IGNACY KRASZEWSKI.


J. I. Kraszewski, jeden z najpłodniejszych pisarzów na świecie, ur. 1812 r. 28 lipca. Najpierw uczył się w Białej, Lublinie i Świsłoczy. R. 1829 wstąpił na Uniw. Wileński. 1838 roku wyjeżdża na Wołyń, gdzie rozpoczyna pisać powieści. Po stłumieniu powstania musi emigrować do Drezna. Wróciwszy do kraju, tworzy cykl 29 powieści z dziejów ojczystych. (1876—85 r.). 1883 r. spada nań ciężki cios: oskarżony o zdradę stanu, zostaje skazany przez sąd Rzeszy Niemieckiej na 3½ roku twierdzy. Wypuszczony na wolność, dzięki wpływom królowej włoskiej, Kraszewski udaje się do S. Remo, potem do Genewy. Tam um. 19 marca 1887 r.


JULIAN WIENIAWSKI (JORDAN).


J. Wieniawski (Jordan), ur. w Lublinie 1834 r. Po ukończeniu lubelskiego gimnazyum wstąpił do instytutu gospodarstwa wiejskiego i leśnictwa w Marymoncie. W powstaniu 63 r. brał gorący udział. Po upadku powstania mieszkał w Paryżu i Lipsku, studyując prawo, ekonomię i nauki handlowe. W r. 1872 po powrocie z zagranicy Wieniawski uzyskuje zatwierdzenie ustawy Towarzystwa Wzajemnego Kredytu i zostaje jego dyrektorem. Na tem stanowisku trwa aż do śmierci. Literacki rozgłos zdobył Jordan »Wędrówkami delegata«. Dużą poczytnością cieszyły się »Przygody panów Marka i Agapita«, »Listy Jordana do pana Jana«, »Wspomnienia Marymonckie«, a z utworów scenicznych komedye »Słomiany człowiek«, »Polowanko« i »Myszy bez kota«. Wieniawski um. 1912 r. w Warszawie.