Strona:PL Karel Čapek - Meteor.pdf/99

 Mamy więc osobę i jej przyjście. Miejsce, na którym ukaże się nam ona, jest z góry ustanowione. Miejscem tym jest Kuba, chociaż mogłaby to być którakolwiek inna z Wysp Antylskich, ba, mogłoby to być którekolwiek miejsce na świecie, byle było dostatecznie oddalone. To oddalenie zostało nam narzucone tym, iż leciał, a my nie wiemy skąd. Jest to miejsce dalekie i mniej więcej egzotyczne, właśnie dlatego iż jest nam nieznane.
 Te drobne, które znaleziono w jego kieszeni, wskazują na Wyspy Antylskie. Oczywiście, jest jeszcze jedna kraina, gdzie sąsiadują z sobą posiadłości brytyjskie, amerykańskie, francuskie i holenderskie: są to wybrzeża morskie w okolicach Filipinów, Annamu, Singapuru i Sumatry, a w gruncie rzeczy nic nie wyłącza tych okolic. Trzeba było wszakże wybierać, więc wybrałem Antyle z pobudek najwidoczniej osobistych. Powiedziałem już, że mają dla mnie coś specjalnie czarującego. A następnie tam gdzieś jest miejsce mojej ucieczki. Być może, iż noga moja nigdy tam nie postanie, ale jest to kraina, która istnieje dla mnie potężniej niż kraje, w których bywałem.
 Tak więc, z grubsza, jest punkt wyjścia naszego opowiadania. Chodzi jeszcze tylko o ustalenie termini ad quem. Jest nim, rzecz prosta, upadek człowieka, który nie doleciał. Lecz nastręcza się ważne pytanie: czy leciał dokądś ku jakiemu nowemu celowi, czy też powracał? Wiemy tylko tyle, że strasznie się śpieszył, bo leciał podczas ostrej wichury. Możemy twierdzić na ogół, że człowiek zmierzający ku nowym warunkom istnienia i ku rzeczom, które mu nie są znane, nie jest wolny od pewnej chwiejności czy nawet niepokoju, który go hamuje. Natomiast człowiek powracający jest raczej niecierpliwy, a ponieważ dobrze zna cel, przeto lekceważy drogę, która do niego prowadzi.
 Powiedziałbym więc, że ten człowiek śpieszył tak bardzo, dlatego iż powracał, i przyjmuję to za rzeczywistość prawdopodobną. Nie mówiąc już o tym, że człowiek, który leci dokądkolwiek, mógłby wybrać kierunek dowolny, bo-