padki te, bez wątpienia, dają się odrazu umieścić w ramach katatonji“.
∗
∗ ∗ |
Doświadczenie poucza nas, że właśnie katatonja rozpoczyna się często od idej, które z pozoru robią wrażenie reformatorskich, lecz nigdy w gruncie rzeczy niemi nie są, a to dlatego, że nawet najinteligentniejszy chory nie rozporządza już w owym momencie dostateczną siłą psychiczną, energją i świadomością celu, aby swoje ideje, które, jako takie, są już przeważnie wytworem chorego mózgu, móc oblec w ciało. Nie posiadają one w sohie oczywiście trwałej żywotności; mogą istnieć tak długo, póki próba urzeczywistnienia ich nie przekroczy granic, ustanowionych przez społeczeństwo, a warunki życia osobnika pokrywają dziwactwa jego myśli. W przeciwnym razie, wybucha konflikt z otoczeniem, to zaś oddziaływa ujemnie na stan cierpienia, a co za tem idzie, nienormalności, ekscentryczność i objawy chorobowe coraz wyraźniej występują na jaw.
Widzimy zatem, że w przebiegu katatonji, osobnik, początkowo mniej albo więcej normalny, ulega całkowitej destrukcji, przemianie, która doprowadza go do zguby. Zdrowa jaźń zanika, a jako wynik procesu chorobowego powstaje na jej miejscu nowa, zupełnie odmienna osobowość.
