torskie, nieobliczalne postępki, dziwactwa w obejściu, i inne cechy, charakterystyczne dla katatonji.
Muszę tu nadmienić, że rozpoznaniu katatonji nie staje na zawadzie fakt, że chory dał się poznać na polu literatury.[1] Przedewszystkiem psychoza ta przez długie lata szczędzi czysto teoretyczne wiadomości osobnika, następnie prace Niewiadomskiego nie są w tej mierze wartościowe, aby mogły posiadać większe znaczenie. Ponadto w katatonji mamy do czynienia nie tyle z jałowem, nieuprawionem polem, ile ze zniszczonem, tak, że i większe pozostałości zebrać niekiedy możemy. Ponieważ na swojem zdaniu w tej sprawie polegać nie mogłem, zwróciłem się więc z prośbą o ocenę do specjalistów, którzy orzekli, że pomijając np. atlas rysunkowy dla nauczycieli, rzecz czysto techniczną prace Niewiadomskiego wydają im się bez wartości artystycznej.
Pozatem od osób wiarogodnych zebrałem wiadomości o Niewiadomskim, które bezwzględnie naprowadzają na tę samą djagnozę.
- ↑ Zresztą wspomnę jeszcze, że jeden z pacjentów moich napisał już podczas choroby dramat, który został wystawiony przez teatr Reinharda. Ponadto ogłosiłem wiersze katatoników, których nie powstydziłby się może nawet Heine. Posiadam również szereg studjów i rozpraw z dziedziny estetyki, filozofji i psychologji, które mogłyby wprowadzić czytelnika w zachwyt i podziw. O twórczości artystycznej i literackiej katatoników mówiliśmy już poprzednio. (str. 27).
