Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/75

 — Prawdopodobnie pan de Mergy rozmawiał z panią o tem samem, przed wyjazdem na łowy?
 — Nie — sucho odparła hrabina.
 Bernard zbliżył się do rywala.
 — Przy pierwszej sposobności dowiodę panu, że nie lękam się spotkania z tobą — rzekł cicho — jeżeli chcesz, możemy się bić w zaroślach, skoro odprowadzimy hrabinę de Turgis.
 Comminges spojrzał na niego z politowaniem.
 — Żałuję bardzo, że nie mogę przyjąć pańskiej propozycyi — odparł równie cicho — ale tylko hołysze biją się bez sekundantów. Nasi przyjaciele nigdyby nam nie darowali, gdybyśmy bez nich załatwili sprawę honorową.
 — Jak się panu podoba — rzekł Bernard i dogonił hrabinę, która ich nieco wyprzedziła.
 Piękna amazonka jechała z głową spuszczoną na piersi, w głębokiej zatopiona zadumie. Wszyscy troje w milczeniu stanęli na polance, gdzie kończyła się aleja.
 — Zdaje mi się, że słyszę granie rogu! — zawołał Comminges.
 — Na lewo od nas, w gęstwinie — potwierdził Bernard.
 — Poznaję głos bolońskiego rogu; ręczę, że tam być musi mój przyjaciel, Pompignan. Nie uwierzysz, panie de Mergy, jaka jest różnica między rogiem bolońskim a paryskim; nasi rzemieślnicy to partacze.
 — Istotnie, słyszy się go z daleka.