Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/84

przeszyty na wylot i wpadł do rzeki, skąd przewoźnik nie zdołał go wydobyć.
 W chwili kiedy dobijali do brzegu, ujrzeli o kilkaset kroków drugie czółno a w niem dwóch mężczyzn.
 — To oni — rzekł Jerzy — zostań tu, ja tymczasem pójdę na ich spotkanie.
 Z czółna wysiadł pan de Comminges i wicehrabia de Béville.
 — Ach! jesteś już! — zawołał ten ostatni, spostrzegając kapitana — czy to ciebie, czy też twego brata Comminges ma dziś zabić?
 I ściskał go ze śmiechem.
 Jerzy i Comminges skłonili się sobie sztywno.
 — Hrabio — rzekł kapitan, uwolniwszy się z rąk pana de Béville — sądzę, że obowiązek nakazuje mi czynić wszelkie usiłowania dla przeszkodzenia nieszczęsnym skutkom owej sprzeczki. Mam nadzieję, że znajdę pomoc w pańskim sekundancie, tem bardziej, że niczyj honor nie został tu dotknięty.
 Béville skrzywił się i przecząco potrząsnął głową.
 — Mój brat jest bardzo młody i niedoświadczony, może więc być draźliwszy niż inni — mówił dalej Jerzy — ty zaś, hrabio, masz ustaloną sławę dzielnego rębacza i nic na tem nie stracisz, jeżeli przy mnie i przy panu de Béville oświadczysz że tylko przypadkiem go popchnąłeś.
 Comminges głośnym wybuchnął śmiechem.