Na górze upiornej z pod całuna lodów mroczą się granity — niebosiężne twierdze z białych marmurów — stacza się błękitny lodozwał, jakby płaszcz olbrzyma.
Tu karmią się u źródeł rzeki szalone i nieokiełznane, co trą głazy na miałki żwir — a im bliżej morza, ciche i głębokie.
Ja, król, wisiałem nad przepaściami, i nie miał mi nikt sznura dorzucić, nie było nikogo z żywych — prócz sępów, co wyglądały, jak czarny różaniec na tle śnieżnej straszliwej piramidy.
Pisałem sztyletem Imię Twe na bryle kobaltu, czekając rychło mi omdleje ręka i runę w otchłań, z której wiatr mroźny podnosił moje włosy do góry.
Ujrzałem kosodrzew i, wbijając szpony w ścianę, dociągłem się do krzewiny i przy niej ległem omdlały. Ptaszek lecący mógł mnie muśnięciem strącić tam w otchłań, gdzie ryczący potok tu zaledwo zdał się wężykiem srebra.
I począłem się zsuwać, jakby z murów piekielnego grodu. —
Teraz, gdy słońce zaszło, ja, minąwszy otchłań, ucałowałem w mroku ziemię wonną od traw — i spoglądam w obłoki płynące, które przyszły do gór tych na spoczynek nocny — patrzę ku Nieskończoności, która się staje wciąż głębszą świątynią gwiazd i wtajemniczeń —
Jestem obłokiem zwiewnym, który przyszedł ku nieruchomym nadziemnym wyżynom, wiatr poranku zwieje mię, dokąd Ty mu rozkażesz.
Gromnice gwiazd rozetlą się nademną śniącym, dusza ma jak tchnienie kwiatu tuli się do Twoich ran, o Góro,
z nizin umarłego stepu —
wznosząca się śnieżną Allelują w nieprzejrzane Milczenia Wiecznych Przeznaczeń.
