Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/151

dzialnym. Mieszkał tuż przy nas, ale wiedziałem, że do domu wraca dopiero około dziesiątej w nocy.
 Niespokojny nie widząc pani już od czterech dni, postanowiłem pytać się o matkę Rogera, galopującego na drewnianym koniu w kurytarzu. Zdziwiło go moje zapytanie: — Mama dobrze się ma, leży w łóżku, odpowiedział.
 — Czy je cokolwiek?
 — Naturalnie. Jakże by żyła nie jedząc?
 — Czy jesz zawsze z mamą śniadanie?
 — Nie, od jakiegoś czasu, mama je w łóżku, a ja z Heleną w salonie.
 — Ale co dzień widujesz mamę?
 Roger spojrzał na mnie zawstydzony i zdziwiony, tak jak bym go łajał, że zapomniał o matce. — Pobiegnę ją ucałować, zawołał i wybiegł.
 Nie zatrzymywałem go. Sprawdzać przez to dziecię nieobecność matki, albo zdradzać ją, było mi wstrętnem. Widziałem go jeszcze tego dnia kilka razy ale nie pytałem go się o nic. Wyrzucałem sobie żem już i tak powiedział za wiele. Cieszyło mnie, że widziałem go wesołym i szczebiotliwym jak zwykle. Przeszło tak jeszcze dwa dni. Kucharz sporządzał skromny obiadek dla chorej. Lokaj zanosił go do przedpokoju pani a ztamtąd Helena zabierała od niego osobiście talerze i próżne stawiała na tem samem miejscu. Wizyty zakazano przyjmować. Wszystkim kazano mówić, że pani wyszła albo wyjechała na wieś. Lekarz przyszedł i wrócił się, myśląc, że już zdrowa.
 Nazajutrz Roger z zadąsaną minką przyszedł do mnie na kurytarz, zapytałem go co mu jest?
 — Powiedz mi, zawołał, zarzucając mi rączki na szyję, czy osoba chora zawsze jest zagniewana? — Nie zrozumiałem go.