Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/167

 Silne zaniepokojenie było widocznem na ich fizjonomiach. Przemyśliwali nad ważną kwestją, pragnąc jak rychlej rozwiązania takowej, a kwestją tą było: „Czy Grisolles ma przy sobie pieniądze?“
 Gdyby ich nie miał, sytuacja stałaby się djabelnie ciężką do rozwikłania. Czem zapłacić fiakra, wynajętego na godzinę? Historyjkami i kalamburami trudno zaspokoić woźnicę żądającego sześć franków.
 Owóż, skoro się tylko znaleźli sami przy ciele garybaldczyka, Gravat i Tiroux poczęli chciwie przetrząsać kieszenie zmarłego i z ulgą wreszcie odetchnęli.
 — Do pioruna! był bogatym ów Grisolles, wymruknął Tiroux.
 — Los mu sprzyjał nie lada, dodał Gravat.
 — Nie tak jak nam, zawołali oba.
 — Będziemy mieli przynajmniej czem zapłacić fiakra, powtórzył Tiroux.
 — A reszta zostanie dla spadkobierców, ozwał się jego towarzysz.
 — Czy miał tylko tych sukcesorów?
 — Musiał ich mieć.
 — A gdybyśmy niemi byli my sami! Jesteśmy trochę z nim spokrewnionymi?
 — Po raz pierwszy to słyszę, zwarjowałeś?
 — Przestańmy gadać, zawołał Tiroux. Umieram z głodu. Wszak wiesz, że obiecał nam sute śniadanie.
 — Biedny Grisolles! Tak rad był nas dobrze ugościć!
 — Była to ostatnia jego wola!
 — Ostatnia wola winna być szanowaną!
 — Uszanujmy więc ją. Idźmy na śniadanie.