Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/41

współubolewanie. Powiedz mi, czy zrobiłaś jaki zakład Herminio?
 — Tak, na Tontona, odpowiedziała młoda kobieta rumieniąc się pomimowolnie.
 — Przeciw Normie, wyobraź pan sobie, a tem samem przeciw mnie, wołała śmiejąc się pani de Ferier. A trzeba panu wiedzieć panie wicehrabio, że po raz pierwszy w życiu zakład uczyniłam. Jest to debiut niezachęcający, wszak prawda?
 Odgłosy trąb na nowo zabrzmiały.
 Ponieważ hippodrom w Lantree nie był urządzony tak obrotowo, ażeby jeźdźcy mogli przybyć z powrotem na punkt wyjazdu, markiz kazał ustawić maleńką armatkę u stóp trybuny, w pobliżu sędziów, i wystrzał dany z owego cacka oznajmił obecnym iż zwycięzca przybył do mety.
 — Alea jacta est! zawołał pan de Grandlieu.
 Kilka minut upłynęło, poczem ujrzano małą grupę jeźdźców ukazujących się z po za lasu i wracających truchtem w kierunku hippodromu.
 Dyana pochwyciła lornetkę.
 — Gontran na czele! z dumą wykrzyknęła. Lecz to ciekawe, jest ich tylko siedmiu, dodała.
 Wicehrabia Armand stojąc na trawniku poniżej trybuny, nie mógł widzieć.
 — Którego z dżentlemenów brakuje? zapytał żywo.
 — Tego w błękitnej kurtce, odpowiedziała baronowa patrząc przez lornetkę.
 — Andrzeja de San-Rémo? wyszepnął pan de Grandlieu. To dziwne!