Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/31

łam rozpaczać, że nie przybędziesz.
 — Jest to dla mnie nader pochlebnem hrabino, odrzekł Croix-Dieu z ukłonem.
 — Wszak wiesz drogi baronie, że w tobie widzę to co nazywają dewotki mądrym kierownikiem sumienia“. Gdy jestem smutną, pocieszasz mnie. Skoro się nudzę, odganiasz nudy. Gdy się waham, radzisz mi. Wogóle, jesteś jedynym najlepszym moim przyjacielem.
 — Potrzebujesz więc pomocy, rady i pociechy?
 — Zdaje mi się że tak jest.
 — Poszukamy więc tego wszystkiego. Jakże idą rzeczy co do Jerzego?
 — Ni lepiej ni gorzej! A raczej bardziej źle niż dobrze.
 — Nie zaczął pracować?
 — I jestem pewną, że nigdy nie zacznie. Człowiek tak próżnujący jak on, nieznośnym się staje. Czy ci mówiłam, że oprócz tego zazdrość owładać go zaczyna?
 — Mówiłaś, i odpowiedziałem ci wtedy: „Być może iż ma jakie ważne ku temu powody?“ Powtarzam i dziś to zapytanie.
 — A ja na nowo ci odpowiadam: „Żadnych jeszcze“, odrzekła Fanny. Dodąję jednak, pragnąc być szczerą, że to niedługo nastąpić może.
 — Wyróżniłaś kogo?
 — Nie jeszcze, bo wtedy nie nudziłabym się tak, jak teraz się nudzę.
 — Do tego już doszło? Do tego! Uczuwałam, jak ci wiadomo, dla Jerzego rodzaj kaprysu, fantazji, ale nigdy miłości. Ka-