Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/107

 — I wtenczas mi powiesz?
 — Przyrzekam.
 — I wskażesz mi sposób zdruzgotania tego człowieka, upokorzenia go, zepchnięcia w nicość złamania?
 — Na honor przysięgam, uczynię!
 Panny klasnęła w ręce z radosnym śmiechem.
 — A więc baronie, zawołała, skoro pozyskasz pewność, jakiej ci trzeba, nie trać ani minuty, ani sekundy! Chociażby to było wśród nocy, przybywaj! Każ sobie drzwi otworzyć, niech mnie obudą, przyjmę cię! I uważaj, cokolwiekbyś natenczas żądał odemnię, uczynię. Fanny Lambert hrabina de Tréjan zdaje się na twoją łaskę i niełaskę!
 — Rzecz postanowiona! rzekł Filip. A teraz piękny, czarujący demonie, odchodzę!
 — Pozostawiasz mi nadzieję, że cię wkrótce zobaczę? pytała dalej.
 — Tak, niezadługo.
 — Nie zapominaj, że oczekiwanie na ciebie zabierze mi połowę życia. Gorączka niepewności palić będzie krew w moich żyłach!
 — Będę pamiętał o tem.
 — Żegnaj więc, mój jedyny, prawdziwy przyjacielu, a raczej nie żegnaj, ale do widzenia. Pójdę odwiedzić mego ranionego, a potem udam się na spoczynek. Schody są oświetlone przez całą noc. Znasz drogę. Nie wskazuję ci jej więc.
 Croix-Dieu ucałowawszy ręce Fanny wyszedł z pokoju.
 Przebiegłszy dziedzinec, potrącił odźwierną.
 Kobieta przebudzona nagle ze snu pociągnęła za