Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1303

 — Paweł Lantier... — Byłżebyś pan krewnym pana Paskala Lantier, wielkiego przedsiębiorcy?
 — Jestem jego synem... Czy pan znasz mego ojca?
 — Ze słyszenia dobrze, inaczej nie...
 Temi słowy zakończono rozmowę.
 Renata i Paweł zamienili z notaryuszem ukłon i wyszli z gabinetu i z kancelaryi.
 — Dziwna rzecz!... — rzekł do siebie pan Auguy, pozostawszy sam. — Syn Paskala Lantier, siostrzeniec Roberta Vallerand, staje w obronie tego dziewczęcia, w którem się bez wątpienia zakochał, i które jest, o czem on nie wie, jego blizką krewną! Znowu i znowu tajemnica!
 Młodzi ludzie wrócili do czekającej na nich dorożki.
 Córka Małgorzaty wydawała się zajętą i posępną.
 — Droga Renato — rzekł do niej Paweł — trochę cierpliwości, proszę cię!... Porzuć troski, zmartwienia... Koniec końcem idzie tylko o zwłokę, a jeżeli mam wierzyć przeczuciom, nic nie stracisz na czekaniu... Jutro prędko nadejdzie.
 — Wszak pojedziesz ze mną?...
 — Wiesz, że za nic w świecie nie pozwoliłbym ci sam jechać. Czy mi powierzysz tę kopertę?...
 — Weź ją, mój przyjacielu... Jest to tajemnica mego życia, którą masz w ręku... To nasza przyszłość, którą ci powierzam.