Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1403

 — Od czasu, gdy jej ojciec powróciwszy do Paryża, znużony nieustannemi dalekiemi podróżami, wezwał ją do siebie...
 — Jak to dawno być może?
 — Około pięciu lat.
 — Czysto się pani z nią widywała?
 — Przynajmniej dwa razy na tydzień... Byłam jej jedyną przyjaciółką.
 — Czy ona mówiła o chorobie swego ojca?
 — Nigdy nie zapomiła o niej i tkliwemi słowy wyrażała zmartwienie, jakie czuła z powodu wzmagającego się osłabienia ojca.
 — Czyś jej pani nie radziła, aby wezwała do niego lekarza.
 — I owszem; często jej to radziłam.
 — Cóż ona pani, odpowiadała?
 — Że pan de Terrys nie chciał żadnego lekarza wpuśćcie do domu.
 — Czy pani znała hrabiego?
 — Znałam... on miał częste stosunki z nieboszczykiem moim mężem.
 — Czyś pani słyszała kiedy jak uporczywie odmawiał?
 — Nie, panie. Gdym chciała wspomnieć o jego zdrowiu, on mi odpowiadał ze śmiechem: „Daj mi pani spokój!... Pani jesteś więcej niż ja chora!...“ i zmieniał rozmowę.
 — Jakaż jest pani osobista opinia o charakterze pana de Terrys?...