Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/663

 Już się nieopierał pokusie, nie wahał, — chciał wiedzieć co się znajdowało w znalezionym woreczku.
 Minąwszy rzędy wagonów, przeszedł kilkaset kroków linią i wszedł do wagonu bydlęcego.
 Tam usiadł w kuczki, postawił przy sobie latanię i narządzia i usiłował odgadnąć, jak się woreczek otwiera, bez uszkodzenia klamerki.
 Nie mógł odgadnąć sekretu który nie istniał: woreczek był zamknięty na klucz, ale zameczek był słaby. Jedno uderzenie młota było dostateczne do jego rozbicia; rozwarły się jego czarne boki.
 Belgijczyk włożył rękę w otwór.
 Pod palcami uczuł szelest miękkiego papieru, obwiniętego w dosyć cienką tkaninę.
 Wydostał paczkę i rozwinął.
 Nagle oczy jego przybrały straszliwy wyraz chciwości.
 Ujrzał w batystowej chustce kawałki papieru na pół przezroczystego, z niebieskiemi winietami.
 — Bilety bankowe! — rzekł głosem stłumionym przez wzruszenie. — Prawdziwe bilety bankowe!... Ile ich jest?
 Gorączkowemi rękoma rozłożył je dla przeliczenia.
 Było ich dziewięć.
 — Dziewięć! — mówił dalej belgijczyk upojony radością, — dziewięć i wszystkie po tysiąc franków... a! to mi się podobał... Dziewięć tysięcy frankowi i ja bym to miał odnieść do kancelaryi zawiadowcy!... — A! godferdam! to byłoby zbyt głupio!...