Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/238

jest urocza, ale cóż pocznę? Życie nie jest romansem. Wszak prawda?…
 Andrzej konwulsyjnie zaciskał pięści.
 — Niech pan pomyśli, — ciągnął Stanisław — że i dla całej rodziny nie będzie to zbyt miła reklama.
 — To jest ohydny szantaż!
 — Możliwe. Jednakże jest, i z tem musi się pan liczyć.
 — Dałeś, łotrze, słowo honoru, że do kraju…
 — Za pozwoleniem! Łotry nie mają honoru.
 — Chcesz pan pieniędzy? Ile?…
 — O, pieniądze też się przydadzą. Pieniądz, drogi szwagrze…
 — Ile?…
 W przedpokoju rozległ się dzwonek. Andrzej drgnął i ruszył ku drzwiom. Dogoniła go sycząca groźba:
 — Tylko bez kawałów, drogi szwagrze!…
 Przyszedł Roman.
 — Co się stało?
 Andrzej starannie zamknął drzwi.
 — Cicho. Twój brat jest tutaj.
 — Stanisław?
 — Tak. Chce, byśmy go ukryli na parę dni.
 Romanowi krew rzuciła się do twarzy. Jego rysy przybrały wyraz wściekłości, skurczyły się nagle jak paszcza wilka, gotowego do skoku:
 — Dzwoń po policję, Andrzeju! — wyrzucił z siebie ochrypłym szeptem.
 — Niepodobna. Ten łotr grozi skandalem.
 — Wszystko jedno.
 — Może weźmie pieniądze?… Może pójdzie sobie?…
 — Jakto? Chcesz szpiega puścić wolno?! Za żadne skarby!!! Dzwoń po policję!
 — Nie mogę… zastanówmy się. Skandal… może znajdzie się jakieś kompromisowe…
 — Co?… Co?… Hańba! Wolę sobie w łeb palnąć!
 Chwycił słuchawkę telefonu.
 Andrzej stał ponury. Każdy trzask widełek uderza-