Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/35

 — Chciałem powiedzieć, że dla pana drobiazg, a dla mnie ważna sprawa. Ale dokąd pan idzie?
 — Do „Bristolu“. Zatem?
 — Do „Bristolu“? Przecie już druga? Po drugiej Czy nie lepiej do „Oazy“? Tam dopiero teraz zabawa w całej pełni.
 — Ja, panie majorze, mieszkam w „Bristolu“ i idę spać.
 — Spać? — major aż przystanął i zdumionym gestem otarł z twarzy kropelki deszczu. — Spać? Przecie dopiero druga! Eee… wie pan co? Chodźmy do „Oazy“!
 — Dziękuję panu. Nie będę służyć.
 Major nerwowo pstrykał zatrzaskiem u rękawiczki. Wreszcie po dłuższej pauzie wykrztusił:
 — Proszę pana, pan mnie dziś ograł doszczętnie…
 — Ja się nie narzucałem. Bardzo mi przykro…
 — Naturalnie, naturalnie, ja też nie mówię, tylko, widzi pan, dzisiaj wyjątkowo suma ta stanowi dla mnie wręcz hamletowski problemat.
 — Bardzo mi przykro.
 — Proszę pana — głos zabrzmiał metalicznie — proszę pana. Niech pan mi pożyczy dziesięć tysięcy. Z tych wygranych.
 Dowmunt milczał. Ogarnęło go uczucie wstrętu, litości i pogardy.
 — Przecie pan dałby mi rewanż. I wygrałbym napewno. Odegrałbym się napewno. Odegrałbym się. Ja mam nosa. Taka karta szła. Przecie już pan godził się na słowo honoru… I gdyby nie ta, ta wiedźma, która pana odciągnęła…
 — Wyraża się pan o pani Kulczowej dość niestosownie…
 Major zaperzył się:
 — Co? O jakiej Kulczowej? Taka ona Kulczowa, jak ja książę Brabancki. Niby pan nie wie!
 Dowmunt stanął jak wryty.
 — Nie rozumiem?