Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/262

— 258 —

szym i najniebezpieczniejszym nawet wypadku.
 — Porwisz, stary towarzyszu — rzekł do wachmistrza — proszę cię o radę w ważnej i ciężkiej, w bardzo ważnej i bardzo ciężkiej sprawie. Radź mnie tak, jakbyś radził sobie...
 — Mości rotmistrzu — odparł stary żołnierz — z respektem mówiąc, lepiejbym nawet chciał poradzić, niż samemu sobie...
 — Wystawże sobie, Porwiszu — mówił Fogelwander — że masz wyjechać ze Lwowa na jakąś wyprawę, bardzo trudną i bardzo niebezpieczną, na której i kłopotu nabawić się można, i nawet głowę położyć, a potrzebowałbyś koniecznie towarzysza wiernego i dzielnego, coby cie nie opuścił, w potrzebie, nie stchórzył w stanowczej chwili, nie opuścił, lub nie zdradził... Kogobyś wziął z sobą?
 Porwisz, który słuchał z największem natężeniem, pomyślał chwilkę, uśmiechnął się lekko, przystrzygł swemi wysztorcowanemi wąsami i odparł:
 — Gdybym udawał się na taką wy-