Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/72

70

„Ależ zwolna, mój Wojciechu!
 „Nie groź sąsiadowi,
„Wszak-to za to niema grzechu,
 „Że człek coś wypowié.“       36

— „O, jest, Panie! jest, — i wielki!
 „Bo mamy sąsiadów;
„A to w kraju pizus^[1] wielki
 „Poszedł z tych układów!“ —       40

„Ależ jedź-bo do Warszawy,
 „Tam ci każdy powie:
„Że już dawno nasze sprawy
 „Ważą i Panowie.       44

„Dzisiaj myśmy już nie sami;
 „Anglja morzem śpieszy,
„Z całej duszy Francuz z nami,
 „Jest ruch nawet w Rzeszy^[2].       48

„Wiem ja jeszcze i coś więcéj;
 „Lecz... sekret — Panowie!
„W trzydzieści i sześć tysięcy
 „Ciągną już Węgrowie.       52

„Krótko mówiąc, ślicznie stojem
 „Z Austryackim tronem;
„Chcą ukończyć rzecz pokojem, —
 „Młodym Napoléonem^[3].“       56

Na to Wojciech, zagadnięty,
 Bardzo się zadziwił;
Zrazu wieścią był przejęty,
 A potem się skrzywił.       60

1. w. 39 pizus, właściwie ubóstwo, chudopachołek, hołota.
2. w. 48 Rzeszy niemieckiej.
3. w. 56 Napoléonem, czytaj Napoljonem.