Strona:Zofia Dromlewiczowa - Szalona Jasia.djvu/8

ciółka zostawała tu, podczas gdy ja miałam zamieszkać daleko, w wielkiem mieście.
 — Chciałabym pojechać, ciociu, gdyby Hala pojechała ze mną — odpowiedziałam po chwili.
 — To niemożliwe — westchnęła ciocia.
 Przez chwilę siedziała w milczeniu, patrząc na mnie jakby zastanawiając się czy dobrze uczyniła, potem westchnęła, lecz tak cichutko, że ledwo było słychać to westchnienie i szepnęła.
 — Pamiętaj, Jasiu, gdyby ci było źle, to zawsze czeka na ciebie twój dom, wiesz przecież jak bardzo cię tu kochamy.
 — Wiem, ciociu, — odpowiedziałam i objęłam ją za szyję. Pocałowałyśmy się mocno, ciocia zgasiła lampę i wyszła cicho z pokoju. Chciałam pomyśleć o jej słowach, o tem dlaczego przypuszcza, że może mi tam być niedobrze, lecz nie zdążyłam, zasnęłam natychmiast. Gdy się obudziłam było już rano, Antosia odsłaniała firanki i głośno gderała, że najmniejszego sensu niema, aby oddawać dziecko do obcych ludzi.
 — Prędzej, Jasiu, prędzej, — śpieszyła ciocia.
 Ubierałam się więc jak tylko mogłam najprędzej. Hala, która zawsze potrafi ubrać się szybciej odemnie pomagała mi.
 — Kiedy napiszesz, Jasiu? — pytała.
 — Zaraz po przyjeździe.
 — Pamiętaj!
 — Ja będę pamiętała, ale czy ty mi odpiszesz. Tak przecież nie lubisz pisać, Halu.