Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/151

podniosła upuszczonego słonia, pozbierała rozsypane czekoladki i usiadła, aby przeczekać atak.
 — Co się stało? — zapytała łagodnie, kiedy łkania Henrjetty ustąpiły miejsca ciężkim westchnieniom.
 — Mój ojciec ani razu nie przysłał mi srebrnych klamerek.
 — On jest daleko w Meksyku — rzekła Inka, podsuwając jej pierwszą lepszą pociechę.
 — On mi wogóle nigdy nic nie przysłał, on mnie nawet nie zna. Gdyby mnie spotkał na ulicy, nie poznałby mnie.
 — O, tak, poznałby cię z pewnością — wyjechała Inka z wątpliwą pociechą — od czterech lat zupełnie się nie zmieniłaś.
 — A gdyby mnie poznał toby mnie nie polubił. Nie jestem ładna. Moje sukienki są zawsze źle skrojone i —
 Henrjetta znowu zaczęła płakać.
 Inka przyglądała się jej przez chwilę w pełnem zamyślenia milczeniu, a potem powzięła nowe postanowienie. Wyciągnęła rękę i potrząsnęła Henrjettę silnie.
 — Na miłość boską, przestań płakać. To właśnie z pewnością do wściekłości doprowadza