Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/200

 — Ja go już puściłam!
 Tu Inka spojrzała w lustro.
 — I nie stałam się ani piegowata ani zezowata.
 — Co mówisz! — zlękła się Renia, która na chwilę zapomniała o własnej przysiędze.
 — Powiedziałam o wszystkiem wujowi Bobby.
 — O, Inko! Jakżeś mogła!
 — Ja — ja — to jest —
 Inka była przez chwilę zmieszana.
 — Widzisz! — zwierzyła się wreszcie. — Ja też byłam tego zdania, że byłoby wcale zajmujące zacząć od kogoś wprowadzanie naszych haseł w czyn, wobec tego zaczęłam — zaczęłam — próbować.
 — A on co?
 Inka potrząsnęła głową.
 — To była strasznie trudna robota. Nie pomagał mi ani odrobiny. A potem zauważył mą bransoletkę i zapytał, co znaczą litery Z. S. S. Wtedy powiedziałam mu wszystko, nawet nie wiedząc kiedy.
 — A co on powiedział?
 — Naprzód roześmiał się na cały głos; potem strasznie spoważniał i wygłosił długi wykład — to było istotnie bardzo wzruszające — coś w rodzaju egzorty. Potem odebrał mi bransoletkę