Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/201

i schował ją do kieszeni. Powiedział, że przyśle mi za to coś ładniejszego.
 — Jak myślisz, co to będzie? — zapytała Renia ciekawie.
 — Przypuszczam, że to nie będzie lalka!
 W dwa dni później poczta poranna przyniosła dla panny Inki Wyatt mały pakuneczek. Otwarła go pod ławką na lekcji geometrji i znalazła w nim, zawiniętą w watę jubilerską, złotą bransoetkę, zamykającą się na zatrzaski w kształcie serca. Na dołączonym bileciku wuj Bobby napisał:
 — To twoje serce. Niech będzie zamknięte, póki go nie otworzy chłopiec, który ma do niego klucz.
 Inka wzięła nabok Renię, wracającą z lekcji francuskiego, i w tajemnicy pokazała jej bransoletkę.
 Renia przyglądała się jej z pełnem uczucia zajęciem.
 — A co on zrobił z kluczem? — zdziwiła się.
 — Przypuszczam — odpowiedziała Inka — że ma go w swojej kieszeni.
 — Jakie to strasznie romantyczne!
 — Takby się istotnie mogło zdawać — przyznała Inka, udając, że wzdycha. — Ale w rzeczywistości tak nie jest. On ma trzydzieści lat i zaczyna już łysieć.